Ay'ın Karanlık Yüzündekiler.

17 Kasım 2010 Çarşamba

Deli Düşü.

Gece çöktü beynime. Karanlık aydınlatıyor zihnimi. Sana dökülmüş harfleri topluyorum gecenin ağından. Ellerim yanıyor. Düşüm bulanıyor, ışığım kararıyor, senin için yattığım kabuslar dökülüyor.Biriktirdiğim izler siliniyor, ardımda bıraktığım zincirler tenime geçiyor, adının toplamı dağıtıyor benliğimi..

Bilemezdin,
"Sen" gelince cümlemin ağırlığına,
anlamları topluyorum ölü deniz kabuklarının seslerinden, adını fısıldayanları iç denizime gömüyorum, bir yığın kabuk sarıyor kanımı,duvarlarım aşılmaz oluyor,zayıf noktası fısıltıların,sakın konuşma! kırma gizlerimi,gözbebeklerinin ucundayım düşürme bedenimi.Sakın konuşma,düğümlenmiş sözlerim düşüyor,ayaklarım birbirine dolanıyor - düşüyorum.Çelmelerini kaldır boğazımdan, nefes alabilmek istiyorum.

Boşluğa takılı bir yığın yaşanmışlık çarpıyor ayaklarımın ucuna.Sigarama tutuşuyorsun.
Yanıyorsun belki, söylesene,canın acıyabiliyor mu senin de?
Nefesimi üflüyorum cansız bebeklere,seni yaşatabilecek bir çok şey dikiyorum toprağımın köklerine,hayat buldukça sen - ben kuruyorum. Oyuncaklarımı kırıp sana adıyorum her parçamın gözyaşını.Söylesene..

*Ağlayabiliyor musun sen de?

Ay Günlüğünden Alıntılar.


Geçmişten Gelenler.