Circle.

Gece olduğu zaman, tüm karakterimi çıkarıp bir köşeye asıyorum. Gerçek benliğimi giyiniyorum sonra, sanki bu çok doğal birşeymiş gibi. Yıpranmış, dikişleri patlamış ama rahat hissettiriyor. Rahatsızlığın rahat hissettirdiği can yakıcı bir alışkanlık gibi. Her gündüz, kimliğimi yakan bir parmak izi gibi kaplıyor ruhumun dip köşelerini. Halbuki alışmam gerekirdi, ama alışmaktan çok uzaktayım şimdi. Oysa, bir yerlere ait olamayan, gittiği her yeri evi yapmaya çalışan, ama asla bunu başaramayan her yürüyen et gibi bunu kabullenmiş olmam gerekirdi.

Aynı çemberin üzerinden 27 yıldır geçiyorum, asla kapanmayacağını, tamamlanmayacağını bile bile.

Arıyorum, ama artık ne aradığımı bile bilmiyorum.

.