Bir Dolunay gecesi yazıyorum sana bunları, kaç sene geçti üzerinden, kaç saat aktı ellerimizden bilmiyorum. Sayamadığım zamanlar hafızamdan kayıp gidiyor, aynı paylaşamadığımız tüm anılar gibi. Biliyor musun, önce ses tonunu unuttum, sesini hatırlamıyorum. Nasıldı? Hızlı konuşuyordun sanki, tiz miydi yoksa kalbimin üzerindeki kaya gibi ağır mıydı acaba, yalnızca kullandığın kelimelerin acısı kalmış damağımda. Parfüm sıkar mıydın? Havada asılı kalıyor muydu tüm benliğin yaşayamadıklarımızın yanında? Geceleri mi yazardın sen de benim gibi, karanlıkta bir tane sigara yakarak? En sevdiğin yemek neydi? Keskin bir baharat kokusu kalmış sanki beynimin kıvrımlarında. Hangi şarkıları, hangi oyunları severdin? Hangi filmde kendini izlerdin? Sen de benim gibi eldivenler mi takardın, kalbindeki kesiği andıran? Hangi rengi severdin? simsiyahtı ardında bıraktığın gölgeler. Dev bir karanlıktı gözlerime yapışan eller. Bir kara delik gibi büyürdü bakışların, güler miydin hiç? Seni hiç gülerken görmedim. Ben seni gülerken hiç görmedim. Sen de benim gibi yalnızlığı mı severdin? Hangi mevsimi ev bilmiştin kendine? Bir kaç yaprak ve yağmur damlası düşüyor zihnime. Korkuların var mıydı, yoksa huzuru karanlık bir odanın köşesinde mi bulmuştun? Bilmiyorum. Ben seni hiç tanımadım, seni hiç tanımadım. Sana dair bir tane düş bile yok zihnimde. Zihnimin herhangi bir köşesine oturtamadım yüzünü hiç. Sanki hiç varolmamışsın, sanki yansımamı sen sanmışım gibi. Şimdi, karşılaştığımız o dolunay gecesindeki gibi, yalnızca hatırlamak istedim seni.
Kendine iyi bak, mutlu ol.
