Uzun,upuzun zamanlardan sonra,
karanlığın ucunda -kendisi de karanlık- bir ışık görmüştüm.
O çok güzeldi,farklıydı,belki aynı dili aynı ışıkla çözmüyorduk, belki o çok dağınıktı ama dağınıklığını sevmiştim zaten -gözümün içine girmesini hiç bir zaman istememiştim.
Tutmaya da çalışmadım yolumun üzerinde, bıraktım kaysın aksın kendi tünelinin derinliklerinde,biliyordum onun karanlığı yalnızca kendini aydınlatırdı ve asla tam olarak bana yetemeyecekti ışığı -istemezdi zaten tekilliğine doyasıya bağlanmıştı,bilemiyorum belki de korkuları vardı, belki o da benim gibi yorulmuştu yolunu kör karanlığa verip el yordamıyla hayatına tutunmaktan.Oysa ben onu hiç hapsetmek istemedim duvarlara, duvarlarıma, yollara, etten ve kemikten bir yığın olan artık pek bir şey hissedemeyen vücuduma.
Ortak bir yalnızlığın içinde,birbirimizi aydınlatabileceğimiz ortak bir ışık olacağına inandığım an, -bilmediğim bir nedenle, engelleyemediğim bir düşünceyle-
Işık söndü..
