Oturuyorduk biz, üç kişi , üç kişinin düşüncelerinin sığmayacağı küçük bir masada.
Biri susuyordu.
Diğeri susanın sessizliğine gömülüyordu.
Bense hiç ulaşamayacağım düşüncelerimi renklendiriyordum küçük bir kağıt parçasına.
Birileri bir şeyler çalıyordu, bir şeyler söylüyordu..
birimiz susuyor
birimiz dinliyor
birimiz çiziyorduk.
Işıklar çevremizde azalıp çoğalıyor, insanlar etrafımızdan akıp gidiyordu..
birimiz sevdiğinin dumanını ciğerlerine çekerken
bir diğerimiz kalbinin boşluğuna basıyordu boya kalemlerini..
O karşıdan,göremediğim bir yerlerden çıkıp yaklaştı bana.. sonra, " Pardon? " dedi, " Rahatsız etmek istemedim, bizim tüm aile sanatçıdır,müzisyendir,çizerdir.. hem çocuk merakı vardır bende, bakabilir miyim? "
Ben güldüm. Yoldan gelip geçen herhangi bir adamdı. Geldi oturdu. Baktı, bir şeylere benzetti çizdiklerimi.Oysa onun gördüğü hiçbirşey dökülmemişti kağıt üzerine.
Anlattı,konuştu,güldü.
Nereden gelmişti? Nereye gidiyordu?
Biz susuştuk.
Biz güldük.
Ama ağlayarak güldük.O görmedi..
İçini çekti ve dedi ki,
" Hayat bir rüya, öldüğünde de o rüyan son buluyor - gerçeğe uyanıyorsun.. "
".. hiçbirşeye üzülmeye değmez.. "
o kalktı gitti.
Bizse ardından uyandığımızı düşündüğümüz rüyaya geri döndük..
Oturuyorduk biz, üç kişi , üç kişinin düşüncelerinin sığmayacağı küçük bir masada.
Biri susuyordu.
Diğeri susanın sessizliğine gömülüyordu.
bense artık mucizelere inanıyordum..
