...Deri montumun kokusu üzerimden fışkırıyordu.Sarı sıcağın ortasında yapayalnız kalıvermiştim.Yol ilerliyordu,ayaklarım da öyle.Oysa ben,içimde birşeylere takılıp takılıp düşüyordum.İnsanlar ilerliyor,gözlerim acıyordu.Yüzüme baktıklarını hissediyordum ama,kafamı kaldıracak gücü ayaklarıma vermiştim artık.Çok geçti.Gözlerim ağırlaşıp,üstüme başıma yapışıyordu.Ayaklarım yürüyor,benliğim olduğu yerde duruyordu.Gözlerim ağırdı..Gözledim acıdı..Gözlerim bulutlandı.Yalnızdım.
Eve girdim.Yalnızdım.Soyundum.
Açtım.Ruhum acıktı.Ruhum zaten açtı.
Buzdolabından dünden kalan makarnayı çıkarttım.İçim yanıyordu,içim acıyordu.Çıplaktım.
Gözyaşlarım makarna tenceresini boyuyordu.İçim sıcak,makarna soğuktu.Ağladım.Bağıra bağıra ağladım.Canım acıyana kadar ağladım.Yağmurlarım içimi doldurana kadar,sen beni terkedene kadar ağladım.Midem bulanıyordu.Sanki acın gelmiş,içime kıvrılmış,tüm güzelliğiyle sessizce uyuyordu.Sessizce uyuyordun sanki derinliklerimde bir yerde.Uyandırmaya korkarak son gücümle pencerenin kenarına kıvrıldım.Uyumak istiyordum.Midem bulanıyordu.Dışarıdan binlerce hayatın gürültüsü kulaklarıma akıyordu,hiç birinde sesini duyamıyordum.Kendimi paketlenmiş küçük bir kutu gibi hissediyordum.Konuşmam,hissetmem yasak."Nolur ağlamak serbest olsun".Ölüyordum.İçim ölüyordu,kimse beni duymuyordu.Sen duy istedim.Kollarıma sardım kendimi..
Midem bulanıyordu,bu sefer uyuyordum..
