"Kuzgunlar!" diye bağırdı,göğümün en yükseğinde.
Korkarak eğdim kalbimi.Kirpiklerimi kaldırdığımda,bulutların arasından yağmur gibi akıyordu kuzgunlar.
Simsiyah göğün altında,simsiyah öpücükler içerisinde sevişiyordu bedenim adını bile bilmediğim bir cesetle.
O gülüyordu."Kuzgunlar!" diyordu..Ben kaçıyordum,çimenler yemyeşil,ayak uçlarıma takılıyordu.Ben kaçtıkça o peşimize sürüyordu tarlaları,kuzgunlar sarıyordu,deliyordu gözyaşlarımızı.
Alev alıyordu binlerce gece karası kanat.Binlerce ağıtla beraber yere düşüyorlardı,
Binlerce çığlıkla içimde boğuluyorlardı sonra.
Nefesim kuzgun çığlıkları.Ciğerlerime kadar kanla dolmuş bir geçmişi tükürüyordum "O" ise gözlerinde kainat dolusu umut, taşıyamayacağım mutlulukla bakıyordu bana.
Düştüğüm yerden bir kar tanesi süzüldü,bir parça kanat çalındı,bir dalga kıyıma vurdu,bir kaya ufalandı kumsal oldu.İçim yığıldı,ellerine aktı.
" 0 " Bir kuzgun yavrusuyla çıkageldi avuçlarımın içine,
Gülümsüyordu hala ve ben ben hala korkuyordum.Ellerimden tuttu,ruhuna çekti.
Gökyüzü açılıyor,kuzgunlar çoğalıyor,yağmur sonrası güneşi gülüşüne çalıyordu.
Boyuyordu her yeri en parlak maviye,parmak izleriyle.Aşkım,nefretim,korkum,gözyaşım hepsi sızıverdi kurumuş yeryüzünün derinliklerine..
Bir anda yüzlerce korkuluk fışkırdı toprağın bedeninden,kuzgunlar korkuluk korkuluklar gece kanatlı oldu..
"O" eğildi kulağıma ve dünyanın en yırtıcı sesiyle dokundu saçlarıma..
"Artık uyanmalısın.."
