Welcome to the horror show!
Bugün mönümüzde başlangıç ve ara sıcaklar olarak göz yaşı ve biraz kan tükürüğü sunuyoruz! Ana yemekte geçmişimizin ölü bedenleri var - belki biraz fazla kızarmış ama,çok seversiniz bilirim! Tatlı olarak sonsuza dek nefret alır mıydınız? Bence alırsınız.Bence kendinize - bile bile - zaten hep bunu aldınız..
"Krizsel anlarla başa çıkamıyorum artık,doktor. Saçmalıyorsun."
Sevdiğim şeylerin yüzlerini parçalamak zaman alıyor.Bilirsin,eskiden olsa ağlar,bağırır,belki açar bir küfür sallar,huzurumun en sıcak bölgesinde beyin uyuşturucu bir kulaç atardım.Sakinleştiricileri özlediğim günler yaklaşıyor..Tek istediğim bir shotgun.Sonra her şey bitecek,kıpkırmızı bir sayfa dolusu insan alyuvarı - ve belki de cesede bürünmüş zarfım.Oysa bu kadar kolay olmamalıydı bu kadar sona koşarak,hatta gülerek - ah tanrım - gelmek.Artık gülüyorum.
"-Artık işler farklı." - " Kes sesini! Siktiğimin hayatında farklı olan bir bok yok!"
Bir şey yapmamayı tercih eder oldum yalnızca hücrelerimin son sez isyan ettiğini hissediyorum.Bu beni korkutmuyor değil.Binlerce alışık olmadığım şeyden biri.Doktor olabileceğini söylemişti, gözlerime dolan kişiler bütünü - Binlerce sakinlik krizlerimden biri gibi.Kendimi parçaladığım anlarda bu kadar sert görünebildiğimi bilmezdim,özellikle içime bir çok cam kırığı batmışken..Çıkış yollarını tıkadığım bir tünelde yalnızca eski bir çocuk şarkısıyım.Ve senin korktuklarından bir palyaço maskesi.Tünelde ışık yok! Biliyor musun? O ışık hiç bir zaman da olmadı zaten! Sen korkma diye yalan söyledim ben! Ta ki korkularının ışık değil ben olduğunu anlayana kadar.Çok mu korkunç göründüm göz bebeklerine? Alışırsın bebeğim.Biraz kriz,yalnızca biraz kriz.
" Sakin olmak zorundasınız." - "Değilim,hiç bir manyaklığınıza dahil olmak,normal ve sakin olmak,bu sikik ilaçları yutmak,uyuşturucu ve alkol kullanmayıp - kendimi öldürmeye çalışmaktan uzak tutmak, bu boktan yalanların hiç birine dahil olmak zorunda değilim!Hadi adamım,anlaşabiliriz.Yalnızca son bir sürüş daha ve bom!"
Sadece koşuyorum şimdi.Acelem yok.Hiç bir zaman olmadı. Daha çok başım dönüyor,daha çok midem bulanıyor.Geç gelen geceyi üzerime örtemediğim zamanlardaki gibi.Daha çok nefret ediyorum.Sen bilmiyorsun. Sen kaçıyorsun, ben koşuyorum. Ben biliyorum,sen susuyorsun.Sen kimsin,artık onu da bilmiyorum.Yalnızca beynimin kıvrımlarına dolduruyorum artık düşüncelerimi.Kağıtlar,kalemler tehlikeli.Damarlarımı açıp kullanmak için birer araç hepsi.Hem aynanın karşısında kendini dövmek istedin mi hiç?Ben istedim.Yaptım da. Silüetim parlak yansımalara yapışıncaya kadar vurdum kendime ama ölemedim.Ölümüm traji-komik biraz masalsı,gerizekalı ergen karıların intihar mektupları gibi olsun istiyorum.Sen aynılaşmaktan nefret ederdin.Ben farklılaşmanın eşiğinde dansedip yere düşmeye başladıktan sonra binlerce saniyelik zaman dilimine ayrıldım.
"Bayan, lütfen sakin olun!"
Siktir git be! Belki bir yerlerde hala bir shotgun ın bana ihtiyacı var.Bir dövmecinin kafama dövme yapmasına,bir kuaförün saçlarımı kazımasına.Birilerinin benim sokakta çırılçıplak koşmama ihtiyacı var.Lanet olası kıçımı göstermeye ihtiyacım var belki.İçimden atmaya ihtiyacım var.İçimde çözülmeye.Çözülmeye,3 yaşındaki bir çocuğun ayakkabı bağı olmaya ihtiyacım var.Anlamıyorsun değil mi? Ne zaman kendinden çok görebildin ki beni?
- Sakinleştiricilerin verdiği yapay huzur havuzlarındayım..
Şimdi yüzüne konan bu sikindirik gülümsemeden kurtul ve tamamen kendin ol.Buna ihtiyacın var.Kaslarının çözülmeye,nikotinin ve ne kadar zehirli maddenin bedeninde dolaşmasına,biraz yaşayan ölü intiharına ihtiyacın var.Durduğum yerden koşarak ayağa kalkacağım biliyorum.Tuvalete koşacağım sonra.Başım klozetin kenarlarına çarpa çarpa seni kusacağım sonra.Kusacağım seni.Boğazımdan tüm uyuşukluğun,kanın,kibirin,terkedişin,nefretin akana kadar..
Kusacağım sanırım..Midem bulanıyor..
"Birileri bişeyleri çağırsın şimdi.. Bir 911 im yok ki,içimden kendimi çıkaracak.."
The End.
