Biliyor musun,
Geçen yılların ağırlığı altında arkama dönüp baktığım zaman devasa bir savaş meydanından başka birşey göremiyorum. Kırdıklarım, döktüklerim, kanattıklarım. Kendime baktığımda kağıt kesiği gibi sızlatan derin izler, kuruyup kabuk tutmuş yaralar görüyorum artık. Bir yerlerde bir ışık var, bir yerlerde var, sızıyor ayak uçlarımın dibine. Yürüyorum, yolum ne kadar uzun bilmeden. O ışığa ulaşıp ulaşamayacağımı asla bilmeden yürüyorum. Geçmişimi taşıyorum sırtımda, elimde kendi kanımdan başka birşey olmadan. Savaşmaya devam, ayakta öleceğiz biliyorum.
İyi ki doğduk.
Aslında iyi ki mi?
Bilmiyorum.
