Son 2 yıldır kaçma kovalamacalarım o kadar belirgin bir hal aldı ki, yazarak yüzleşmek konusunda bilinçsiz bir engelleme halindeydim kendimi. Şimdiyse burdayım. Bir anda gelen bir dürtüyle.
Nereden başlasam ki?
Geçmişten bahsedip durmak iki yüzlülük gibi geliyor bana artık. Nostalji zehirli bir çiçek. Güzel görünüyor evet, ancak yavaş yavaş damarlarından geçip seni ele geçirdiğinde çok geç oluyor her şey için. Ne yaşandıysa yaşandı, ne bittiyse bitti. Zordu ama eğitti, öğretti. Çok yoruldum. Daha güçlü ayağa kalktığımı iddia eden herkes cehenneme gitsin, çok zordu. Ama buradayım işte. Yaşıyorum.
Biliyor musun, o işler öyle değilmiş ya. İnsanın kendi kendini sabote etmesi ne kadar da kolay değil mi? Hissettiklerimizi zorla etiketleyerek kendimize çelme takmak ne kadar da kolay? Halbuki çevrende her şey hızla ilerlerken oturup soluklansaydın, bir kez olsun etrafa bakmayı deneseydin böyle olmayacaktı. İnsanız ya hepimiz, defolu olmanın şanından herhalde bu da. Sağlık olsun. Biraz bakıp görebilseydim bunlar olmayacaktı. Ne demiştik, sağlık olsun.
G.
