Yağmur altında kalmış iki ruhtuk.İki ruhtuk biz,yeryüzüne düşmüş,atılmış,içlerindeki cam kırıklarını kanatarak yasak elma içinde sunan.Yalnız ve ıslak a ş k l a r ı n altında,kuytuda beliren iki küçük mantar parçası.Zehirliydik,yalnızca iki ruhun birleşmesinden oluşan bir panzehirdik seninle.Toprak,köklerimizi sımsıkı bedenine tutmuş,biz dilimizin ucundan ağaç kökleri kusuyorduk birlikte..
Yağmur yağıyordu.
El ele tutuşup danseden iki uzay boşluğuyduk seninle.Acılarımız Saturn'un buzdan halkalarında eriyip giderken biz ölü yıldızlar doğuruyorduk kainatin bedeninde.
Işık yılı uzaklığındaydı gözlerim gözbebeklerinin içinde.Soğuğun içinde bükülmüş kanımı doyuruyordum bedeninin derinliklerinde.
Gözlerin gülüyordu.
Parmaklarının ucunda kıvrılmış minik kelebek kanatları gibiydi artık yalnızlığım.Uçarcasına kanat çırpıyordu camdan bileklerin.Kalp damarlarım gözyaşı dolarken,içimde büyüttüğüm kara deliklerden akıyordu kırılgan renklerin.
Birbiri içinde renk bulmuş iki kayıp ruhtuk biz.
Ve sen,içinde kaybolduğum en güzel gezegendin..
Sonsuza dek,toprağın bedenine düşmüş ilk kanın bedelini ödeyecektik,bize uzak takım yıldızlarının yangına tutulmuş avuç içlerinde..
Yağmalanmış ruhumuzu temizleyecek damlalardı işte o gün bedeninden akan..
Ve yeni bir uydusu vardı artık etrafımızda dönen, konuştuğumuz suskunlukların..
Biz birbiri içinde kaybolmuş iki krater parçasıydık,üzerine basılamayacak kadar zehirliydi hislerimiz.Dokunarak yarattık kendimizi.Bakışlarından bir dünya yarattık.Sonsuz hayaller vadisinde koştuk sonra seninle..Arkamıza bakmadan.Korkusuzca.Çünkü tüm çıkmaz sokaklar birbirimizin damar yollarına açılıyordu artık..
